Αγαπητοί συνάδελφοι/φοιτητές,
Με μεγάλη μου χαρά σας ενημερώνω ότι το 22ο Πανελλήνιο Συνέδριο της Ελληνικής Ζιζανιολογικής Εταιρείας για το 2025 θα διογρανωθεί από το Τμήμα Γεωπονίας του Πανεπιστημίου μας όπως ομόφωνα αποφάσισε, μετά από αίτηση του υπογράφοντα, η Γενική Συνέλευση της Εταιρείας μετά την επιτυχή ολοκλήρωση των εργασιών του 21ου συνεδρίου στην Αθήνα στο οποίο το Τμήμα Γεωπονίας είχε ευρεία συμμετοχή με τρεις εισηγήσεις και δύο posters. Οι περιλήψεις των παραπάνω ακολουθούν.
Καταγραφή της ζιζανιοχλωρίδας σε ελαιώνες της ευρύτερης περιοχής του Αμβρακικού (Δήμοι Τζουμέρκων και Ακτίου-Βόνιτσας)
Α. Κολιοκώστας, Α. Παλούκης, Ν.Ε. Κορρές*
Τμήμα Γεωπονίας, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Κωστακιοί, Άρτα, 47100
*E-mail: nkorres@uoi.gr; nkorres@yahoo.co.uk
Η ελιά, μια από τις σημαντικές δενδρώδεις καλλιέργειες της χώρας μας, καλλιεργείται στις παραθαλάσσιες και ημιορεινές περιοχές της Άρτας, Πρέβεζας και Θεσπρωτίας όπως επίσης και στην ευρύτερη περιοχή του Αμβρακικού περιλαμβάνοντας τη περιοχή της Βόνιτσας (Αιτωλοακαρνανία), καταλαμβάνοντας 44000 στρ. Ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που επιδρούν αρνητικά στα ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά της καλλιέργεια είναι τα ζιζάνια. Σκοπός αυτής της εργασίας ήταν μια αρχική καταγραφή των ζιζανίων σε επτά αντιπροσωπευτικούς ελαιώνες στην ευρύτερη περιοχή του Αμβρακικού (Άρτα, Δήμος Κεντρικών Τζουμέρκων και Βόνιτσα, Δήμος Ακτίου-Βόνιτσας) τον Μάρτιο 2023. Για την καταγραφή των ζιζανίων ελήφθησαν 6 × 1m2 τυχαιοποιημένες δειγματοληψίες ακολουθώντας ένα W-δειγματοληπτικό μοτίβο για κάθε ελαιώνα. Καταγράφηκαν 30 είδη ζιζανίων και στις δύο περιοχές. Τα κυριότερα ζιζάνια που καταγράφηκαν, με φθίνουσα σειρά, για τον Δήμο Τζουμέρκων περιλαμβάνουν τα είδη Capsella bursa-pastoris (καψέλλα), Anthemis arvensis (ανθέμιδα), Allium spp. (αγριοκρέμμυδο), Sonchus oleraceus (ζωχός κοινός), Senecio vulgaris (μαρτιάκος), Avena spp. (αγριοβρώμη), Daucus carota (αγριοκάροτο), Oxalis spp. (οξαλίδα). Στο Δήμο Ακτίου-Βόνιτσας τα κυριότερα ζιζάνια που καταγράφηκαν με φθίνουσα σειρά περιλαμβάνουν τα Digitaria sanguinalis (αιματόχορτο), S. oleraceus (κοινός ζωχός), Rumex spp. (λάπαθο), και αρκετά είδη της οικογένειας Lamiaceae. Με την καταγραφή των ζιζανίων στις ελαιοκαλλιέργειες της περιοχής θα γνωρίζουμε τα πιο επιζήμια με σκοπό την αποτελεσματική καταπολέμηση τους.
Εδαφικά χαρακτηριστικά και η παρουσία των ζιζανίων στο αρδευτικό/αποστραγγιστικό δίκτυο των ΗΠΑ
1Ν.Ε. Κορρές*, 2J.K. Norsworthy, 2A. Mauromoustakos
1Τμήμα Γεωπονίας, Σχολή Γεωπονίας, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Κωστακιοί, 47100, Άρτα; 2Crop, Soil and Environmental Sciences, University of Arkansas, Fayetteville, USA
*Email: nkorres@uoi.gr; nkorres@yahoo.co.uk
Η παρούσα εργασία αποτελεί συνέχεια προηγούμενης έρευνας σχετικά με την παρουσία και την διασπορά των ζιζανίων στο αρδευτικό/αποστραγγιστικό δίκτυο κατά μήκος των οδικών αρτηριών στο Δέλτα του ποταμού Μισισιπή στο ανατολικό Arkansas των ΗΠΑ. Η συγκεκριμένη εργασία διερευνά τις σχέσεις μεταξύ ιδιοτήτων του εδάφους (ομαδοποίηση εδαφών με όμοια χαρακτηριστικά ή ιδιότητες αναφορικά με τα ανόργανα συστατικά τους, τις μηχανικές εδαφικές ιδιότητες ή τις χημικές ιδιότητες) και των πιο σημαντικών ζιζανίων, των οποίων η παρουσία στο αρδευτικό/αποστραγγιστικό δίκτυο στο οποίο πραγματοποιήθηκε δειγματοληπτικός έλεγχος, καταγράφηκε σε ποσοστό ≥ 10 % του συνολικού πληθυσμού των καταγεγραμμένων ζιζανίων στο εύρος της συνολικής δειγματοληψίας. Τα πιο επικρατή πλατύφυλλα είδη που καταγράφηκαν ήταν ο Amaranthus palmeri, η Ipomoea spp., και Sida spinosa ενώ από τα αγρωστώδη τα Echinochloa crus-galli, Urochloa platyphylla, Sorghum halepense και Digitaria sanguinalis. Η ανάλυση των δεδομένων πραγματοποιήθηκε με την εφαρμογή μοντέλων κατηγοριοποίησης. Οι πιο σημαντικές ιδιότητες του εδάφους που σχετίζονται με την παρουσία των προαναφερόμενων ζιζανίων στο αρδευτικό/αποστραγγιστικό δίκτυο του ανατολικού Arkansas ήταν τα θρεπτικά συστατικά του εδάφους, συγκεκριμένα η περιεκτικότητα σε νάτριο, θείο και χαλκό, καθώς και τα φυσικά χαρακτηριστικά του εδάφους όπως π.χ. οι υδρολογικές συνθήκες. Πιο συγκεκριμένα, παράγοντες που ευνόησαν την παρουσία των παραπάνω ζιζανίων ήταν η υδατοϊκανότητα, η διαθέσιμη υγρασία, η περιεκτικότητα σε ιλύ, και το φαινόμενο ειδικό βάρος του εδάφους. Οι χημικές ιδιότητες του εδάφους αποδείχθηκαν λιγότερο αξιόπιστες στην εξήγηση της παρουσίας των ζιζανίων στα δειγματοληπτικά σημεία, παρ’ αυτά η ηλεκτρική αγωγιμότητα, η οργανική ουσία και το pH βρέθηκαν οι πιο σημαντικές εδαφικές ιδιότητες. Η γνώση της σχέσης μεταξύ των ιδιοτήτων του εδάφους και της παρουσίας των ζιζανίων μας βοηθά να κατανοήσουμε την βιολογία των ζιζανίων και ως εκ τούτου την αποτελεσματικότητα των στρατηγικών διαχείρισης τους, δεδομένης της ταχείας ανάπτυξης ζιζανίων ανθεκτικών στα διάφορα ζιζανιοκτόνα όπως π.χ. τα A. palmeri, E. crus-galli και S. halepense.
Φυτοτοξικότητα μείγματος glyphosate και dicamba στην καλλιέργεια της σόγιας
1Ν.Ε. Κορρές*, 2T. Bararpour, 3J.K. Norsworthy
1Τμήμα Γεωπονίας, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Κωστακιοί, Άρτα, 47100, 2Delta Research and Extension Center, Mississippi State University, Stoneville, MS, USA, 3Department of Crop, Soil, and Environmental Sciences, University of Arkansas, Fayetteville, AR, USA
*Email: nkorres@uoi.gr; nkorres@yahoo.co.uk
Στις ΗΠΑ αναμένεται να επιτραπεί η ευρεία χρήση ποικιλιών ανθεκτικών σε μείγματα ζιζανιοκτόνων όπως π.χ. dicamba, 2-4-D, glufosinate και glyphosate. Παρ’ αυτά υπάρχει περιορισμένος όγκος πληροφορίας σχετικά με ενδεχόμενα φυτοτοξικά αποτελέσματα στην σόγιας από την μετακίνηση/διασπορά του μίγματος. Η παρούσα έρευνα διεξήχθη στον πειραματικό σταθμό του πανεπιστημίου του Arkansas, ΗΠΑ και είχε σκοπό να μελετήσει την ανταπόκριση της σόγιας (ποικιλία Pioneer 95L01) σε πιθανή μετακίνηση (drift) glyphosate + dicamba. Το ποσοστό δυσμορφίας των φύλλων και των λοβών σόγιας, του ύψους της κόμης της καλλιέργειας και την τελική απόδοση. Οι εφαρμογές των ζιζανιοκτόνων πραγματοποιήθηκαν στα R1, R3 και R5 αναπαραγωγικά στάδια σε συγκεντρώσεις προσομοίωσης μετακίνησης του μίγματος στις δόσεις 1/64Χ και 1/256Χ (glyphosate) και σε δόσεις dicamba 1/64Χ και 1/256Χ με βάση την με βάση την εγκεκριμένη δοσολογία. Δεν παρατηρήθηκαν συμπτώματα φυτοτοξικότητας στα φύλλα ή στους λοβούς της σόγιας από την εφαρμογή του glyphosate σε καμία από τις περιπτώσεις εφαρμογής του. Αντίθετα το Dicamba προκάλεσε φυτοτοξικότητα στα φύλλα της καλλιέργειας από 10 έως 25% όταν εφαρμόστηκε στο στάδιο R1, 28 ημέρες μετά την εφαρμογή (ΗΜΕ) του. Η προσθήκη glyphosate στο dicamba αύξησε το ποσοστό φυτοτοξικότητας στα φύλλα, 28 ΗΜΕ. Η φυτοτοξικότητα στα φύλλα, όταν το σκεύασμα εφαρμόστηκε στο στάδιο R3, δεν ήταν έντονη αλλά η δυσμορφία των λοβών καταγράφηκε αυξημένη κατά 10% και 37% σε σύγκριση με τα προσομοιωμένα ποσοστά μετακίνησης των εφαρμογών dicamba σε 1/256X και 1/64X, αντίστοιχα. Οι εφαρμογές που περιείχαν dicamba στο R5 στάδιο έδειξαν ελάχιστη φυτοτοξικότητα στα φύλλα και στους λοβούς της σόγιας (0 έως 2%) 28 ΗΜΕ. Στο στάδιο ωριμότητα της σόγιας, η μεγαλύτερη δυσμορφία στους λοβούς παρατηρήθηκε από την εφαρμογή dicamba (1/64X) + glyphosate (1/64X) στο R3. Τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας δείχνουν ότι η ανάμειξη του glyphosate με dicamba στη δεξαμενή του διαλείμματος ψεκασμού αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο φυτοτοξικότητας στη σόγια που δεν είναι ανθεκτική σε αυτά.
Ζιζανιοχλωρίδα και αντιμετώπιση ζιζανίων στην καλλιέργεια φασολιού στις ΗΠΑ
1N.E. Κορρές*, 2J.B. Colquhoun, 3C. Lowry, 4E. Peachey, 5M.J. VanGessel, 6L.M. Sosnoskie, 7M.M. Williams II
1Τμήμα Γεωπονίας, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Κωστακιοί, Άρτα, 47100, Ελλάδα, 2University of Wisconsin, Madison, WI, USA, 3Pennsylvania State University, University Park, PA, USA, 4Oregon State University, Corvallis, OR, USA, 5University of Delaware, Georgetown, DE, USA, 6Cornell University, Geneva, NY, USA, 7Global Change and Photosynthesis Research Unit, USDA-ARS, Urbana, IL, USA
*Email: nkorres@uoi.gr; nkorres@yahoo.co.uk
Το φασόλι καλλιεργείται για την βρώση των χλωρών λοβών του. Tο 2021, η έκταση της παραγωγής φασολιoύ στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν 72.300 εκτάρια. Μεταξύ 2019-2022, καταγράφηκε η ζιζανιοφλόρα σε αντιπροσωπευτικούς αγρούς πριν την συγκομιδή της καλλιέργειας στις παραγωγικές πολιτείες φασολιού στις ΗΠΑ. Συνολικά ερευνήθηκαν 203, 60 και 50 αγροί στις Μεσοδυτικές, Δυτικές και Ανατολικές περιοχές των ΗΠΑ αντίστοιχα. Επίσης, λήφθηκαν αρχεία διαχείρισης αυτών των αγρών. Τα είδη ζιζανίων που καταγράφηκαν ανεξάρτητα από την περιοχή έρευνας, συνπεριλαμβάνουν τα Chenopodium album, Portulaca oleracea, Digitaria sanguinalis και Amaranthus spp. Επίσης, άλλα ζιζάνια είναι Mollugo verticillate, Ipomoea hederacea, Capsella bursa-pastoris, Senecio vulgaris, Solanum spp., Veronica hederifolia, Cirsium arvense και Equisetum arvense L. Οι κύριες πρακτικές μηχανικής καταπολέμησης ζιζανίων που χρησιμοποιούνται είναι το όργωμα και η κατεργασία του εδάφους σε γραμμές. Στις μεσοδυτικές πολιτείες, το φθινοπωρινό όργωμα σε συνδυασμό με το εαρινό όργωμα χρησιμοποιείται στο 24% των αγρών. Η κατεργασία επί των γραμμών εφαρμόζεται σε ποσοστό 77, 23 και 37% των αγρών στις μεσοδυτικές, δυτικές και ανατολικές πολιτείες αντίστοιχα. Παρ’αυτά η χημική καταπολέμηση των ζιζανίων εξακολουθεί να είναι ο κύριος τρόπος καταπολέμησης. Ανεξάρτητα από την περιοχή έρευνας, οι τέσσερις πιο διαδεδομένες δραστικές ουσίες είναι οι αναστολείς VLCFA, ALS, PS II και PPO. Από τα προφυτρωτικά ζιζανιοκτόνα το S-metolachlor και το EPTC είναι τα πιο συνηθισμένα. Άλλα ζιζανιοκτόνα που χρησιμοποιούνται συμπεριλαμβάνουν το fomesafen, το imazethapyr, το trifluralin και το halosulfuron-methyl. Μεταφυτρωτικά ζιζανιοκτόνα είναι το bentazon καθώς και το imazamox. Τα δεδομένα της έρευνας ζιζανίων έδειξαν ότι τα C. album, P. oleracea, D. sanguinalis και διάφορα Amaranthus spp. είναι τα πιο κοινά είδη στην καλλιέργεια φασολιού. Τα δεδομένα από αυτή την έρευνα δείχνουν ότι οι τακτικές ολοκληρωμένης διαχείρισης ζιζανίων πρέπει να χρησιμοποιούνται ευρέως.
Επίδραση της σίκαλης ως καλλιέργεια εδαφοκάλυψης στην κρίσιμη περίοδο ελέγχου των ζιζανίων στη σόγια
1N.E. Κορρές*, 2Andrew J. Price, 3Annu Kumari
1Dept. of Agriculture, School of Agriculture, University of Ioannina, Kostakii, Arta, Greece; 2National Soil Dynamics Laboratory, Agricultural Research Service, United, States Department of Agriculture, Auburn, AL, USA; 3Auburn University, Auburn, AL, USA
*E-mail: nkorres@uoi.gr; nkorres@yahoo.co.uk
Η σόγια είναι η πιο ευρέως καλλιεργούμενη καλλιέργεια ψυχανθών στον κόσμο και αποτελεί σημαντική πηγή ελαίου και πρωτεϊνών για ανθρώπινη κατανάλωση, ζωοτροφών όπως και για άλλες βιομηχανικές χρήσεις. Ωστόσο, η ανάπτυξη ανθεκτικότητας των ζιζανίων στα ζιζανιοκτόνα επηρεάζει την απόδοση της καλλιέργειας και τα συστήματα μειωμένης κατεργασίας εδάφους (ΜΚΕ). Οι καλλιέργειες εδαφοκάλυψης έχουν ευρέως χρησιμοποιηθεί στα ολοκληρωμένα συστήματα διαχείρισης ζιζανίων στη γεωργία ΜΚΕ. Η παρούσα εργασία περιγράφει τα αποτελέσματα από ένα παραγοντικό πείραμα αγρού ομάδων υποομάδων (split plot design) τριετούς διάρκειας. Σκοπός του πειράματος ήταν η αξιολόγηση της σίκαλης ως καλλιέργεια εδαφοκάλυψης (ΕδΚ) μετά από ΜΚΕ στην κρίσιμη περίοδο καταπολέμησης των ζιζανίων (ΚΠΚΖ) στη σόγια. Η κύρια πειραματική μονάδα αποτελούνταν από πειραματικά τεμάχια στα οποία εφαρμόστηκε το σύστημα ΜΚΕ ακολουθούμενο από εδαφοκάλυψη (ΜΚΕ + ΕδΚ) ή ΜΚΕ μετά από αγρανάπαυση (ΑγΑ) και αυτά με συμβατική άροση (ΣΑ). Οι υποομάδες αποτελούνταν από πειραματικά τεμάχια με πολλαπλές διάρκειες παρουσίας/απουσίας ζιζανίων. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η εκτιμώμενη ΚΠΚΖ στα πειραματικά τεμάχια που εφαρμόστηκε η ΜΚΕ + ΕδΚ και ΜΚΕ + ΑγΑ ήταν 0 και >7 εβδομάδες, αντίστοιχα, το 2018. Το 2019, η εκτιμώμενη ΚΠΚΑ ήταν 0 εβδομάδα, 5 εβδομάδες και 1.3 εβδομάδες στα υπό ΜΚΕ + ΕδΚ, ΜΚΕ +ΑγΑ και ΣΑ, πειραματικά τεμάχια αντίστοιχα. Το 2020, η εκτιμώμενη ΚΠΚΖ ήταν 3.5 εβδομάδες, >6.2 εβδομάδες και 0 εβδομάδες για τις μεταχειρίσεις ΜΚΕ + ΕδΚ, ΜΚΕ + ΑγΑ και ΣΑ, αντίστοιχα. Η παρουσία εδαφοκάλυψης καθυστέρησε τον κρίσιμο χρόνο απομάκρυνσης των ζιζανίων αλλά προκάλεσε πρώιμη έναρξη της κρίσιμης περιόδου ελεύθερης ζιζανίων σε σύγκριση με την μεταχείριση ΜΚΕ + ΑγΑ, και ως εκ τούτου μείωσε την ΚΠΚΖ το 2018 και το 2019. Συμπερασματικά, το σύστημα ΜΚΕ + ΑγΑ δεν μείωσε τον ανταγωνισμό των ζιζανίων με επακόλουθο την απώλεια απόδοσης της καλλιέργειας σε σύγκριση με το σύστημα ΜΚΕ + ΕδΚ.